Malarz – to 5% talentu i 95% pracy. Możesz mieć wiedzę teoretyczną, być utalentowanym, ale bez praktyki malarz stanie w miejscu. Malarz codziennie doskonali swoje umiejętności, uczy się nowych metod i nie boi się popełniać błędów. Ponieważ to z powodu błędów człowiek uczy się i rośnie. Dlatego malarz – to także o cierpliwości i sprawę całego życia, pisze wroclaw.one.
Piotr Błażejewski
Urodził się w 1950 roku i studiował w Państwowej Wyższej Szkole Plastycznej we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta). W 1975 roku ukończył studia malarskie pod kierunkiem A. Mazurkiewicza. Został również projektantem malarstwa w architekturze i urbanistyce, po studiach w pracowni M. Zdanowicza. Od 1975 zatrudniony na macierzystej uczelni, w 2002 roku otrzymał tytuł profesora.
Błażejewski woli abstrakcję. Jego kompozycje są geometryczne, utworzone z dużych plam barwnych, często przełamywanych liniami. Często układa swoje dzieła w cykle. Śledzi się w nich ten sam motyw, przekazany w innym kolorze i układzie elementów.
A. Jarosz mówił o Błażejewskim: „„jest zarówno reprezentantem tendencji strukturalnej, jak i artystą podążającym tropami analitycznych poszukiwań awangardystów należących niegdyś do Grupy Wrocławskiej (m.in. Jana Chwałczyka i Wandy Gołkowskiej). Zalicza się też do grona plastyków posługujących się językiem geometrii.”.
Magdalena Hniedziewicz o Błażejewskim mówiła, że „w malarstwie Piotra Błażejewskiego geometria jest strukturalnym kośćcem kompozycji. Obrazy układają się w ściśle uporządkowane, proste figury zamknięte w swoistych ramach; są ściśle zaplanowaną i konsekwentnie realizowaną całością o samodzielnej wartości plastycznej. Czasem są to dyptyki, tryptyki, ostatnio składają się z wielu niewielkich obrazków”.
Błażejewski organizował wielokrotne wystawy własne. Na przykład: „Architektura koloru” (BWA Wrocław, 1979), „Architektura koloru i interferencje” (BWA Wrocław, BWA Katowice, 1990, następnie Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie, BWA Częstochowa, 1991), „Nieprawdopodobne figury geometryczne” (Galeria Horyzont we Wrocławiu oraz Galeria Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie, 2009) itp.
Błażejewski stworzył akcje artystyczne: Wędrujące obrazy (Tajlandia, Laos, Izrael, Egipt, 2012 oraz Rosja, 2014) czy Chusteczki Pana Buddy (2012, Kambodża, 2012). Prace artysty znajdują się znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Do kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych należą dzieła artysty pt. Obiekt malarski 1, Obiekt malarski 2 oraz dyptyk Kontra DUET III/2012.
Bożena Grzyb-Jarodzka
Malarka, graficzka, projektantka wnętrz. Urodziła się we Wrocławiu w 1959 roku. W 1984 uzyskała dyplom na Wydziale Malarstwa, Rzeźby i Grafiki wrocławskiej PWSSP, u Konrada Jarodzkiego. Wraz z grupą studentów z roku, m.in. ze swoim przyszłym mężem Pawłem Jarodzkim, współtworzyła grupę LUXUS z którą wystawia do dziś.
Grupa wydawała czasopismo o tej samej nazwie, w którym publikowała swoje prace artystka. W latach 80. Jarodzka przedstawiała na płótnach przyjaciół, przedstawicieli ówczesnej subkultury, idoli ideowych pokolenia (np. Dylan 1988).
Najbardziej popularne są jej wizerunki hollywoodzkich bohaterów filmowych na podstawie znanych zdjęć. Artystka wiernie odtwarza, acz przewrotnie trawestuje (Elektryczny pocałunek, Miłość zwycięży śmierć, 1988). Barwne, ostre w kolorystyce plamy pokrywające płótna przywodzą na myśl psychodeliczne wizje. Kolorystyczna kakofonia i epatowanie kiczem stanowiły swoistą formę kontestacji ówczesnej wszechobecnej szarzyzny życia, a jednocześnie manifest wolności i twórczej niezależności sztuki.
Od lat artystka tworzy wielkoformatowe portrety konkretnych osób, często osadzone na bujnym kwiatowym tle. Jest w tym i fascynacja pop-artem i nawiązanie do tradycji, oniryczność i romantyzm zarazem. Punktem wyjścia dla obrazów Jarodzkiej były często przypadkowe zdjęcia lub kadry z filmu. A potem zaczęły się już refleksje artystki na temat uczuć, emocji i samej osoby (cykle malarskie artystki to: Znajomi i Przyjaciele, Gwiazdy, Udane pary, Ulubieni artyści).
Stanisław Ryszard Kortyka
Urodził się w 1943 roku. Ukończył Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu). Uzyskał dyplom z wyróżnieniem w dziedzinie malarstwa i projektowania malarstwa w architekturze w pracowniach Z. Karpińskiego i docenta A. Mazurkiewicza w 1969 roku.
Uczestniczył w ponad 140 wystawach zagranicznych i polskich. Malarstwo i rysunek prezentował na 30 wystawach indywidualnych. Kortyka jest również profesorem tytularnym. Do 2018 roku prowadził dyplomującą pracownię malarstwa w Instytucie Sztuk Wizualnych na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego.
W 2004 roku nagrodzony Nagrodą Główną Prezydenta Miasta Wrocławia na Dolnośląskich Wystawach Sztuki. W 2006 roku otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Szczecina na XXI. Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. W 2014 roku otrzymał Srebrny Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.
Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Szczecinie, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Muzeum Okręgowego i BWA w Sandomierzu, BWA w Przemyślu etc.
Twórczość Kortyki wyróżnia się we współczesnej sztuce polskiej. Cykliczne obrazy zawsze intrygują swoim medytacyjnym akcentem. W obrazach często nastrój ukryty jest w miejscach ważnych dla artysty (np. pejzaże Sandomierza, Podlasia itp.).
Praca „Po drodze” kryje różnorodne tradycje sztuki i literatury. Kortyka należy do tych artystów wizualnych, którzy są również oryginalnymi poetami lub pisarzami. Poprzez obrazy i własne dzieła przywołuje daleko idące metafory. Na przykład kamienie odgrywają w nich szczególną rolę.
Artysta kojarzy się z duchem wrocławskiego strukturalizmu w specyficznym, zdyscyplinowanym i redukcjonistycznym podejściu do sztuki. Motywy jego arcydzieł są przesiąknięte tajemnicą. Niebieskie horyzonty, ściernisko lub kanały zaoranych pól, popioły, konstelacje kamieni i betonu, kartka papieru lub szmaty itp.
Tylko wyjątkowo mogą to być pełne życia kiełkujące ziemniaki, ptaki strzegące scen czy zielone krzewy. Jest tu iluzja przestrzeni, projekcji światła, nicości. Artysta pracuje w stylu Borgesa, miesza różne tropy i mediuje między nimi. Tak wyglądają labirynty zwykłości w niezwykłych obrazach.
Andrzej Klimczak-Dobrzaniecki
Polski malarz (1946-2020). Dyplom z malarstwa obronił z wyróżnieniem pod kierunkiem E. Gepperta i M. Zdanowicza. W 1971 zatrudniony na swojej macierzystej uczelni. Od 1981 prowadził samodzielnie pracownię malarstwa. W 1994 roku uzyskał tytuł naukowy profesora, zaś w latach 1990-1993 pełnił funkcję rektora. W latach 1997-2011 wykładowca na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Otrzymał siedmiokrotnie Nagrodн Rektora PWSSP/ASP we Wrocławiu, indywidualnymi Nagrodami Ministra Kultury i Sztuki, Grand Prix i medale.
Jego prace były prezentowane na 70 wystawach indywidualnych w Polsce, Berlinie, Rzymie i Tokio. Uczestniczył w wystawach zbiorowych Polski i Austrii, Grecji, Hiszpanii i innych.
Artysta zajmował się malarstwem malarstwem sztalugowym, a także malarstwem ściennym oraz grafiką artystyczną. A. Klimczak-Dobrzaniecka pisała o pracach artysty, że dotyczą one życia codziennego, miejsc i przedmiotów codziennych. Jednak ze względu na jego twórczość świat wydaje się dziecinnie uproszczony, naiwny. Artysta przekazuje swoją oryginalną wizję, apoteozę życia poprzez miłość do jego najprostszych aspektów.
Dobrzaniecki lubił skupiać się na wybranym motywie i przedstawiał go syntetycznie, powtarzając wiele razy.
